काटयाची वाट...
काटयातुन चालता चालता
काटा रुते पायात पणं
वेदना होई मनातं
आणि डोळयातुनं थेंब
पडती जखमेवर...
काट्यातुन चालता चालता
प्रत्येक क्षणी वाट पाहिली
तुझी अशी की...
तु मला हात देशील
एकदा तरी...
पणं तुच कुठे दिसेनासे
झालास सर्वत्र दिसले ते
फ़क़्त काटे आणि काटेच....
काटयातुन चालता चालता
तुझी वाट पाहता पाहता
दुर गेली माझी वाटं
सर्वत्र तुला शोधूनी
निघुन आली माझी पहाट...
काट्यातुन चालता चालता
पहाटेचं दवं पहाता पहाता
डोळयांमद्ये तुझ्या आठवणींचे
थेंब भरुन आले
आणि शेवटपर्यंत ते थेंब
गळतच राहिले
गळतच राहिले...
(कल्पेश फोंडेकर)
No comments:
Post a Comment