झुंज माझी आयुष्याशी, खेळतो मी माझ्या स्वप्नांशी, नेहमीच सोसतो दुःख तरी, वाट पहातो एका आनंदी क्षणाची.
Friday, November 16, 2007
तिला समुद्राच्या दुःची जाणिव होत होती...
ति नेहमी प्रमाणे त्याची वाट
पहायला त्याच ठिकाणी गेली...
ति एकटीच एकाकी दुर उभी
राहून त्याची वाट पहात होती...
एकटक त्या सुर्याकडे अशी
अशी पहात होती की...
तिला त्या सुर्याला काहीतरी
विचारायचं आहे...!
पणं उत्तर कोण देणार...?
समुद्राच्या लाटाही शांत शांत
खुप वेळ झाला...
अजुन हा आला नाही...
अजुन हा आला नाही...?
असा विचार करत करत
ति समुद्राच्या ओल्या वाळूवर
लाटांकडे पहात बसली...
सुर्य कधी बुडून गेला
हे तिला कळलचं नाही...!
ति एकटक त्या लाटांकडे
पहात होती...बसुन.
तिला समुद्राच्या दुःखाची
जाणिव होत होती...
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, November 12, 2007
हे तिला कळतं नव्हतं....
ति परत त्याची वाट पहात उभी होती...!
गेलेले क्षण आठवतं होती...
तिच्या प्रत्येक अश्रुमध्ये त्याची
प्रतिमा होती...
तिच्या प्रत्येक हाकेत
त्याची दिशा होती...
सुर्याकडे तिच बघणं थांबत नव्हतं.
सांज होत आली...त्याची वाट
पहाता पहाता...
पणं तो काही दिसतं नव्हता.
सुर्य बुडून गेला...ति अशीच उभी तिथे!
सारखं घड्याळाकडे पहायची....एकटक!
सुर्य बूडून गेला होता कधीचं...
घड्याळही चालत होतं...पणं
तिचे गळणारे अश्रु थांबले होते...
हे तिला कळतं नव्हतं.
(कल्पेश फोंडेकर)
Saturday, November 10, 2007
पैश्याकडून श्वास...
Tuesday, October 30, 2007
दगड सारे सजलेले......
Saturday, October 27, 2007
तिला अंधारात शोधत राहीले...
ति माझ्या मागून मागून चालत होती...
मी मागे वळून पहायचो तर सारखी लपायची
मला कळत नव्हतं मी तिला कसं पकडू?
असं वाटत होतं कि आमच्या दोघांत
लपाछूपी चा खेळ चालत होता...
मी पकडण्याचा प्रयत्न करायचो तर
सारखी दूर पळायची आणि हसायची.
कळत नव्हतं मला अता काय करावं?
शेवटी ठरवलं मी सरळ चालत रहायचं
मागे वळून न बघता...
चालता चालता सांज झाली...
मागे वळून पाहिल तरं ति दिसेनासी झाली.
आणि माझे डोळे तिला अंधारात शोधत राहीले...
शोधत राहीले...
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, October 22, 2007
शेवटी तिला सुर्याचं दुःख कळालं....
ति त्याची वाट पहात होती
समुद्र किनारी...!
खुप वेळ झाला अजून आला नाही
अजून आला नाही....!
तिचा जिव कासाविस होत होता...
सारखी घड्याळाकडे एकटक बघत होती.
मद्येच तिच लक्ष बुडणारया सुर्याकडे जायचं.
ति हळूहळू विचार करायला लागली
आज तो आलाच नाही तरं?
तिच्या मनातं असे खुप प्रश्न येत होते.
सुर्य बुडून गेला पणं तो काही आलाचं नाही..
शेवटी तिला सुर्याचं दुःख कळालं.
(कल्पेश फोंडेकर)
Saturday, October 20, 2007
अश्रुंसाठी नयन कशाला?
एकटीच मी रडते आहे, अश्रुंसाठी नयन कशाला?
जगायचेच जर एकट्याने,अश्रुंची तरी साथ कशाला?
तुझा चेहरा,तुझे अस्तीत्व अन् तुझा भास
भेटशील तु वा दुसरे कुणी,याचा आज विचार कशाला?
दुःख माझ्या आयुष्याची कधी रुसली ना रडली
साथ मज मिळेल वा न मिळेल,याची आज चिंता कशाला?
प्रेमाचा जर अंशूच नव्हता तुझ्या मनात
तर, तुझ्या ओठांवर माझ्या नावाचे शब्द कशाला?
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, October 15, 2007
तिच व्याधी, तिच दुःख...(भाग-४)
Friday, October 12, 2007
तू एक माणूस आहेस...
Thursday, October 11, 2007
खरचं आवडतं मला...
आवडत मला...
सायंकाळी समुद्र किनारी फ़िरायला
ओल्या वाळू वर अलगदपणे
पावलं टाकायला....
खुप मज्जा येते त्या
ओल्या वाळूला उघड्या
पायांनी स्पर्श करायला....
आवडत मला...
त्याच वाळूवर काही क्षण
निवांत बसुन त्या मावळत्या
सुर्याकडे एकटक बघत बसायला...
आवडत मला ...
त्या समद्रात बुडणारया
सुर्याकडे पहात पहात
गेलेले दिवस आठवत बसायला...
आवडत मला...
बुडलेल्या सुर्याला
पाहता पाहता
ऊद्या च्या नविन
किरणांची वाट पाहायला....
खरचं आवडतं मला...
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, October 8, 2007
जगण्याचा खेळ पुरे....
Sunday, September 23, 2007
हसण्यातले दुःख...
Tuesday, September 11, 2007
अश्रु दाखवायला ...
भेटलेच तुला कधी स्वप्नात...
हसशील का परत बघून आनंदात पुन्हा?
जोडशील पुन्हा तुटलेले धागेही...
जोडल्या जागी गाठी राहतील का पुन्हा?
दिसला न तु प्रत्यक्ष।त मला...
म ह्या डोळ्यांना तुझी आस का पुन्हा?
तु वेळ जरा दे सावरायास मला...
मग करशील का रे परत बरबाद पुन्हा?
बांधुन वचनात माझ्या एकट्या जिवाला...
शपथा का घालतोस स्वतःच्या जिवाला पुन्हा?
आशेचे किरण होते मावळले...
म स्वप्नांचा हा छळवाद कशाला पुन्हा?
बघीतलेस कधी ह्या जिवाला जळताना...
अश्रु दाखवायला भेटशील का रे स्वप्नात पुन्हा?
(कल्पेश फोंडेकर)
Tuesday, September 4, 2007
सत्य मी दाखऊ कसा?
Monday, September 3, 2007
मला काहीच आठवेना....
पहाटे पहाटे माझी निंद थोडी खुलली
तुझी रेशीम मिठी मात्र सैल होईना
मला न कळेना...तुला न कळेना...
तुझा पदर मात्र तुला न सावरेना
रात्र गेली सरुन एकमेकांच्या मिठीत
तरीही,तुझ्या ओठांची लाली मला पुरे पडेना
तु चाललीस निघुन दबक्या पावलांनी
पणं,तुझा हात माझ्या हातुन काही सुटेना
गडे..दिलेस लाख बहाणे मला रात्रीचे
तुझ्या ओठांचे शब्द मला काहीच आठवेना.
(कल्पेश फोंडेकर)
Thursday, August 30, 2007
आज तहान भागवली...
पुन्हा त्या आठवणीने असे का रडविले आहे?
पुन्हा ते विसरलेले असे का आठविले आहे?
कुठेही दिसले नाहीत ते तुटलेले रेशीम धागे
कधीच कळले नाहीत ते गुंतलेले प्रेमाचे धागे
नको दाखवुस आता तु जगण्याची दिशा
तु ऐकतोस नेहमी माझ्या मरण्याची भाषा
जरी स्वप्नात माझ्या तु हसत आलास
तरी एकांतात तु मला नेहमी मारुन गेलास
अता कळले नाही मला हसायचे कुणासाठी
माझ्या एकांतात रडली होती फ़क्त तुझ्यासाठी
भरला नाही कधी दुःखाचा बाझार मी माझ्या
दाखविला नाही आसवांचा प्रवाह मी माझ्या
तुझी माझी जरी झाली वेगळी वाट केव्हाची,
तुझे स्वप्नात येणे पणं कुठे,रे,थांबले आहे?
आता मि तुला दुःखाचा पुरावा कुठुन दाखवु?
माझ्याच अश्रुंनी माझी आज तहान भागवली.
(कल्पेश फोंडेकर)
Tuesday, August 21, 2007
संभाळतेस तु!
Tuesday, August 14, 2007
कळे न मज अता...
कळे न मज अता, कोणत्या थेंबास आपलं मानू?
तो पाऊसही अता न भिजवे, आणि ते अश्रुही
कळे न मज अता, कुठल्या ताऱ्यास बघु?
काही दिसतात लपताना, काही मावळताना
कळे न मज अता, कोणावर विश्वास ठेवु?
परक्यांनी अश्रु दिले, आपल्यांनी धोके
कळे न मज अता, आयुष्याचे दिवस मोजु कुठले?
दोन गेले पळण्यात, दोन गेले लपण्यात
कळे न मज अता, कोणत्या वाटेस येतो बोलु?
एक जाते स्वर्गास, तर दुसरी जाते मरणात
कळे न मज अता, ह्या एकट्या जिवास कसा जाळु?
नाही मिळाली सुकी लाकडं, नाही रडणारी माणसं
(कल्पेश फोंडेकर)
Wednesday, August 8, 2007
हेही कळतं आहे....
Wednesday, August 1, 2007
गेलं वाहून आसवातं...
काय सांगुन फ़ायदा ह्या शरीराच्या यातना
या मनातल्या आठवणी कुठेच नाही जातना
त्या आठवणींत, जगण्याची काय मजा
ज्या आठवणींत मिळते, जळण्याची सजा
नको कऱुस आनंद, ह्या दोन दिवसांचा
त्या आनंदातही, असेल एक क्षण दुःखाचा
आयुष्यात जगशील, कधीतरी त्या सुखात
पणं हे मनं वेळोवेळी, रडवी तुला दुःखात
कोणास दाखवशील ही यातना आयुष्यातं?
ईथे तरं तुझं सारचं गेलं वाहून आसवातं...
(कल्पेश फ़ोंडेकर)
Wednesday, July 25, 2007
तिचं व्याधी, तेचं दुःखं - भाग ३
तिचं व्याधी, तेचं दुःखं रोज मी स्मरु किती?
ह्या तडफ़णारया जिवाला रोज मी रोखू किती?
तेच तारे,तेच आकाश रोज मी पाहू किती?
तिचं रात्र,त्या काळोखात रोज मी जागू किती?
त्याचं वाटा,तेचं रानं रोज मी हिंडू किती?
तिचं झाडे,तेचं काटे रोज मी चालू किती?
तोच समुद्र, त्याच लाटा रोज मी झेलू किती?
ह्या बुडणारया मनाला रोज मी सावरु किती?
त्याच कळा,त्याच जखमा रोज मी सांगू किती?
ह्या घायाळ जिवाला रोज-रोज मी पोसू किती?
(कल्पेश फोंडेकर)
Friday, July 20, 2007
तिचं व्याधी, तेच दुःख - भाग २
तिचं व्याधी, तेच दुःख रोज मी स्मरु किती?
तेच दिवस, तेच क्षण रोज मी आठवू किती?
तिचं वाट, तेच अंतर रोज मी कापू किती?
ह्या भटकत्या जिवाला रोज मी शोधू किती?
तिचं वळणं, तिचं माणसे रोज मी बघू किती?
तेच आवाज, त्याच हाका रोज मी ऐकू किती?
तिचं गाणी, तेच स्वरं रोज मी गाऊ किती?
तेच दर्द, तेच घाव रोज मी सोसू किती?
तिचं यातना, तोच चेहरा रोज मी पाहू किती?
तेच मनं, तेच अश्रु रोज-रोज मी दाखवू किती?
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, July 16, 2007
उन पाण्यावर तरंगत होते
सोबतीला पाणी का चकाकत होते?
टाळले मिच त्या चकाकीला
काय तिथे माझे मनं होते?
जन्म स्वप्नातं जगलो सारा
काय मला माझे कळत होते?
आठवे मज कधी हार माझी
उंच माझी तशी मान का होते?
बंद झाले दरवाजे आयुष्याचे
तिथे कोणी हाक मारत का होते?
जिन्दगी एक बाग होती
वेदनांचे तिथे रान का होते?
आयुष्यातं होतो हसत,खेळत...
मृत्युचे सोबत माझ्या चालणे का होते?
(कल्पेश फोंडेकर)
Friday, July 13, 2007
कोण जाणे कुणाचे किती दिवस उरले?
ते अश्रुच तुझे सारे ईथे वाहुन सुकले
काय किंमत ईथे त्या अश्रुंची?
कधी दिसेल का ही व्याधी मनाची?
कोण बघेल तुझं दुःख ईथे?
जिथे सारे जगं हे गेल्यात भासे
नको सर्व आयुष्यं काढु ह्या जळण्यातं
हे आयुष्यचं किती उरलं आहे कळण्यातं?
कोणाला दाखवशील ही व्याधी मनाची?
ईथे तर सारेचं आपले रडताना दिसती.
(कल्पेश फोंडेकर)
Thursday, July 12, 2007
पाल्यातली वादळं पाल्यातच संपवावीत
आयुष्याची स्वप्नं,स्वप्नातचं पहावीत
आलीच वादळे कधी आयुष्यातं
पावले आपली हळुच संभाळावीत
पाहिले कधी एकांतात सावलीला
दुःख सारी नं रडता दाखवावीत
नाही सुटले कधी प्रश्न आयुष्याचे
मनाला एकदाच उत्तर विचारावी
भेटलेचं कधी मरणं शोधता-शोधता
लाकडं ही सारी जमा करुनचं ठेवावीत
(कल्पेश फोंडेकर)
Tuesday, July 10, 2007
मित्रा,मैत्रीत,तुझा हात का नाही?
येणारे क्षण सारे हसणारे नाही।
मी कुठे होतो दुकटा? मी कुठे होतो फ़ुकटा?
मी मोजली होती नाणी ती तुझ्यापेक्ष। कमीच होती
सोसले होते जरी दुःख संयमाने तुझ्याजाण्याचे
एकदा माझ्या डोळ्यातं अश्रु दिसले होते
मैत्रीची सारी पाने आपली कुठे कोरीच होती?
त्यापैकी एखाद्या पानावर आपल्या मैत्रीची कहाणी होती
कुठे गेलास तु? मैत्री तुझी का आटली, आता?
कुठे गेलास तु? डोळे तुझे का भरले, आता?
तुझ्या तो मैत्रीचा श्वास पुरे होता जगण्यास माझ्या
देशील का परत हात तुझा मैत्रीस माझ्या?
(कल्पेश फोंडेकर)
एकदा मला मोकळ्या हवेत श्वास घ्यायचे आहेत...
आयुष्याचे ओझ उचलुन
पुर्णपणे थकलोय मी आता
थोडीशी विश्रांतीची गरज आहे मला
कोणी देईल का मला थोडीशी विश्रांती
बाजारात ह्या गोष्टी नाही विकत मिळत
नाही कधी मिळणार
नाहीतर कधीच शोधुन मी घेतली असती.
नाही कोणती मैत्री ही विश्रांती
देऊ शकते नाही कोणत नातं देऊ शकत.
आयुष्याचे हे ओझे नकोसे वाटते आता मला
रान रान भटकलो त्या आयुष्याच्या
शोधात पणं आयुष्य हे कुठेच नाही सापडलं.
किती जखमा झाल्या ह्या शरीराला
किती किती यातना सोसाव्या लागल्या
मायेच्या जाळ्यात गुंतुन आपल्यांनाच सोडाव लागलं
ह्या आयुष्यानेच दिल्या साऱ्या यातना
जेव्हा कधी विचार केला आयुष्याचा
तेंव्हा त्याने ते अश्रु सारे भेट म्हणुन दिले.
आता कुणाचा हात पकडेल हे आयुष्यं
कोणता आसरा आहे ह्या एकट्या जिवाला
हे जगणं बहुदा माझ शेवटचचं
अस वाटतं कि एका क्षणीच
सारे आयुष्य संपउन मोकळ्या हवेत
जाउन थोडेसे श्वास घ्यावे.
(कल्पेश फोंडेकर)
Monday, July 9, 2007
कोण जाणे कुणाचे किती दिवस उरले?
रडलेले अश्रु रात्रभर मोजताना होते पाहिले
नको दाखवुस कुणाला तुझ्या यातना
ईथे सारेच बाटलेले दिसतात मरताना
जिथे सारे आयुष्यचं गेले व्यर्थ
तिथे त्या दुःखाला तरी काय अर्थ?
नको जगु हे आयुष्यं तुकड्यातं
जिथे तुला आपलेचं दिसले परक्यांत
नको कऱुस लालसा ह्या शरीराची
शरीरचं शेवटी साथ सोडी आयुष्याची
(कल्पेश फ़ोंडेकर)
Sunday, July 8, 2007
ना बघीतले कधी सुख आयुष्यात
ना दिसला कधी आपलेपणा आपल्यांत
सुखाच्या वाटा पसरल्या ईकडे तिकडे
ह्या दुःखाचे ओझेच जाणवती अता सगळीकडे.
कशाला बघतोस वाट त्या सुखाची?
ते दुःखच नेहमी खेळती तुझ्या आयुष्याशी
काय करशील सुखाची वाट पाहुनी आता
ते दुःखच तुझे मित्र बनले शेवटी जाता जाता
नको विसरुस त्या मित्रांना तुझ्या मेल्यानंतर
ज्यांनी तुला एवढी साथ दिली तुझा शेवट होई पर्यंत.
(कल्पेश फोंडेकर)
आज आयुष्यं हे हरुन बसलो मी
ते डोळ्यातले अश्रु पियुन जगलो मी
गळताचं हे अश्रु डोळ्यातुन, हसणे हे राहुनी गेले
पहाताच त्या अश्रुंना, डोळे हे अश्रु पुसायचे सांगुनी गेले
कळली कधी का त्या अश्रुंची किंमत ईथे?
ज्यासाठी आयुष्यच सारे खेळुनी पाहीले होते
कशी संपेल ह्या आयुष्याची व्हाधी ईथे
साऱ्या आयुष्यानेच केली दुःखाशी मैत्री जिथे
कळताच थोडे आयुष्य जगणे हे कठिण झाले
दिसताच ते सुखं मरण हे शोधीत आले
(कल्पेश फोंडेकर)
सुख नाही, दुःख आहे जरा ऎकुन घे तु
जखम नाही, जखमा आहेत-जरा पाहुन घे तु
पाय वाटही इथली पुढे रस्ताल्या जाते
मजा नाही, सजा आहे-जरा समजुन घे तु
मोठे ढग दिसतात खरे पणं पाउस नाही
पाउस नाही,दंव आहे-जरा निरखुण बघ तु
सारेच प्रेम करताना तुला दिसतील ईथे
प्रेम नाही,धोका आहे-जरा जाणुन घे तु
कधी ईजा झाली तर तुलाही काळजावर
ईजा नाही,घाव आहे-जरा सोसुन घे तु
(कल्पेश फोंडेकर)
काटयाची वाट...
काटयातुन चालता चालता
काटा रुते पायात पणं
वेदना होई मनातं
आणि डोळयातुनं थेंब
पडती जखमेवर...
काट्यातुन चालता चालता
प्रत्येक क्षणी वाट पाहिली
तुझी अशी की...
तु मला हात देशील
एकदा तरी...
पणं तुच कुठे दिसेनासे
झालास सर्वत्र दिसले ते
फ़क़्त काटे आणि काटेच....
काटयातुन चालता चालता
तुझी वाट पाहता पाहता
दुर गेली माझी वाटं
सर्वत्र तुला शोधूनी
निघुन आली माझी पहाट...
काट्यातुन चालता चालता
पहाटेचं दवं पहाता पहाता
डोळयांमद्ये तुझ्या आठवणींचे
थेंब भरुन आले
आणि शेवटपर्यंत ते थेंब
गळतच राहिले
गळतच राहिले...
(कल्पेश फोंडेकर)
रडली ती माय...
माय ही घराबाहेर गेली
तिच्या लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
तिच लेकरु हे रडत होत
दिवसें दिवस थोड्याश्या अन्नासाठी...
पडताच बाहेर घराच्या ति गेली
लोकांच्या दारी दारी
कळलेच नाही जगं तिला
लोक ही हसली तिला वेळोवेळी...
फ़िरत राहीली ति दिवस दिवस
लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
दिसली नाही नजर तिला साऱ्या लोकांची
तिच्या अंगावरल्या फ़ाटक्या साडीसाठी...
फ़िरुनी आली परत घराकडे
गाव हिंडुनी सारा
लेकरु हे धावे तिच्या मागे मागे
तिचा पदर धरुनी काळा....
झटकुनी पदर परत माय
चालली सोडुनी लेकरासं
मागे वळुन पहाताचं
लेकरु हे हसुन बघती मायेस
माय ही रडुन बघती लेकरास...
(कल्पेश फोंडेकर)
माय ही घराबाहेर गेली
तिच्या लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
तिच लेकरु हे रडत होत
दिवसें दिवस थोड्याश्या अन्नासाठी...
पडताच बाहेर घराच्या ति गेली
लोकांच्या दारी दारी
कळलेच नाही जगं तिला
लोक ही हसली तिला वेळोवेळी...
फ़िरत राहीली ति दिवस दिवस
लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
दिसली नाही नजर तिला साऱ्या लोकांची
तिच्या अंगावरल्या फ़ाटक्या साडीसाठी...
फ़िरुनी आली परत घराकडे
गाव हिंडुनी सारा
लेकरु हे धावे तिच्या मागे मागे
तिचा पदर धरुनी काळा....
झटकुनी पदर परत माय
चालली सोडुनी लेकरासं
मागे वळुन पहाताचं
लेकरु हे हसुन बघती मायेस
माय ही रडुन बघती लेकरास...
(कल्पेश फोंडेकर)
तिच व्याधी,तेच दुःख रोज मी स्मरु किती?
या अनोळखी जगात आपलेपणा शोधु किती?
नेहमीच दिसती ह्या डोळ्यांना इवलेसे धुके
पणं पिसाट वादळांना आज आवरु किती?
राहिला तुझा न भास,राहिला न श्वास
जे दिलेस होते रंग,त्या रांगोळीत भरु किती?
संपले न गीत हे अजुन आयुष्यातले
सुख-दुःख,आनंद-राग,सांग दाखऊ किती?
मिच यायचे दुरुन,जवळ तु नसायचे
एक एक मिनिट माझेच मी मोजु किती?
(कल्पेश फोंडेकर)
तुझ्या यशाचे दिवे....
वाटेवरती तुझ्या झळकतील
जेव्हा नव्या तारकांचे दिवे
आनंदाने गाणे गातील तेव्हा
नवनव्या पाखरांचे थवे...
आनंदाच्या त्या क्षणांना तु
डोळ्यांत हळुवारपणे साठऊन ठेव
पापण्यांच्या अंतरंगात ते क्षण
हळुवारपणे जपुन ठेव...
किंचीतशी मरगळता येईल तुला तेव्हा
जेव्हा हे क्षण आठवु लागशील तु
तुझ्या प्रत्येक श्वासा-श्वासात
नव्याने प्राण भऱु लागतील ते क्षण सारे...
असेच तुझे यशाचे दिवे
उजळ कर तु भविष्यात
तुझ्या उजळलेल्या दिव्याने
साऱ्या जगाला उजळुन टाक तु...
(कल्पेश फोंडेकर)
तुझ्या मैत्रीची सावली....
सावली...
तुझ्या चेहऱ्याची सदैव दिसे नजरेत मला
सावली...
तुझ्या शब्दांची सदैव आठवे भुतकाळ मला
सावली...
तुझ्या हाताच्या स्पर्शाची सदैव जाणवे खांद्यावर मला
सावली...
तुझ्या एका हाकेची सदैव धिर दीई मला
सावली...
तुझ्या हास्याची सदैव हसवी मला
सावली...
तुझ्या सुखाची सदैव आनंदात ठेवी मला
सावली...
तुझ्या दुःखाची सदैव अश्रु देई मला
सावली...
तुझ्या अस्तित्वाची सदैव सोबत नेई दुर मला....
आनंदाचे सारे क्षण एकमेकांकडे हसत बघताना
आयुष्यातले सारे क्षण तुझ्या मैत्रीच्या सावली सोबत जगताना....
(कल्पेश फोंडेकर)
Saturday, July 7, 2007
मला ही वाटतं कधी कधी...
वाटतं कधी कधी त्या एकट्या
मनाला कुणाची तरी साथ हवी...
त्या रडण्याऱ्या डोळ्यांना कुणीतरी
आपल्या हातांनी पुसावं...
त्या पहाटेच्या स्वप्नांना खऱ्या
आयुष्याची साथ द्यावी...
त्या हरवलेल्या आठवणींना
एकदा तरी हाक मारावी...
त्या गुंतलेल्या आयुष्याला
कधी तरी गुंत्यातुन सोडवाव...
त्या स्वप्नातल्या मोडलेल्या घराला
एकदा तरी प्रेमाने बांधाव...
त्या घरातल्या अबोल भिंतींशी
कधीतरी एकटेपणात बोलाव...
मला ही वाटतं ह्या एकटेपणात
कधी कधी एकटच कोपऱ्यात
बसुन थोडस रडावं...
(कल्पेश फोंडेकर)
प्रत्येक नातं......
प्रत्येक नातं पाण्य़ाच्या
थेंबा सारख वाटे ईथे
ईवल्याश्या थेंबानेही
डोळे भरुन वाहे ईथे...
पडता पडता हे थेंब
मातीस जाउन मिळे
पहाता पहाता त्या मातीस'
सारी जमिन ओली भासे...
वाहता वाहता पाणी हे
शेवटी सागरास जाउन मिळे
पहाता पहाता त्या सागरास
तो ही अस्थिर दिसे...
दिसता दिसता त्या आठवणी
डोळयात ओल्या दिसे
पहाता पहाता तुला हे
मनं उगीचच रडत बसे....
(कल्पेश फोंडेकर)
कोण जाणे कुणाचे किती दिवस उरले?
सोसताच थोडे दुःख ह्या ओठांनी हसणे सोडले
कसा मिळेल आनंद तुला ह्या आयुष्यात?
जिथे तुझ्या दुःखानेच मैत्री केली कायम तुझ्या सोबत
कुठे शोधशील स्वतःला ह्या हरवलेल्या आयुष्यात?
कसा हसशील तु त्या आयुष्याच्या एका रडलेल्या कोपऱ्यात
कसे मोजशील अश्रु त्या रडलेल्या आठवणींचे?
कुठे स्वप्न बघशील त्या न येणाऱ्या क्षणांचे
कोण जाणे कुणाचे किती दिवस राहीले?
चालताच थोडी पावले आयुष्य हरुन मनं हे रडले.
(कल्पेश फोंडेकर)
स्पर्श....
तुझ्या मैत्रीचा स्पर्शच वेगळा.....
स्पर्श...
तुझ्या मैत्रीचा मनास माझ्या आठवण करुन देई तु असन्याची
स्पर्श...
तुझ्या हाताचा माझ्या डोळ्यांना सतत माझे रडलेले अश्रु पुसती
स्पर्श...
तुझ्या पापण्यांचा सदैव माझ्या डोळ्यांना सावली देई
स्पर्श...
तुझ्या केसांचा सतत मला सावली देई एका झाडासारखी
स्पर्श...
तुझ्या हसण्याचा सतत मला हसणे शिकवते दुःखात सुध्धा
स्पर्श...
तुझ्या मिठीचा सदैव माझे रक्षण करी बाहेरच्या जगापासुन
आपली ही मैत्री जगावेगळी
तुझ्या मैत्रीचा स्पर्श हा त्याहुन ही वेगळा....
(कल्पेश फोंडेकर)
दिवस मावळता मावळता
आठवण तुझी अशी
येते की डोळयातील
अश्रुंची वेदना जाणवते
मनात...
पणं ह्या मनाच
काय करु मी तुच
सांग आता...
कारण...ह्या मनाला
दुःख जळन्याच नाही आहे
ह्या मनाला दुःख आहे
ते फ़क़्त एकट्याने
जळन्याचे आहे...
ह्या एकट्या जळन्यारया मनाला
संभाळता संभाळता जुन्या
काही आठवणी ही
जळत असतात...
काही जळलेल्या आठवणींची राख
जळत असलेल्या मनातील आगीला
सतत फ़ुंकर घालत असते...
(कल्पेश फोंन्डेकर)
आयुष्य हे कळुन चुकले आता
ह्या चार दिवसांचे मला जाता जाता...
जेव्हा ह्या शरीराने यातना सोसल्या साऱ्या जळण्याच्या
तेव्हा त्या दिवसांनी मोह घातला आयुष्य अजुन जगण्याचा....
कळत कळत दुःख सारे सोसले आयुष्यात
नकळता मरणं आले शोधत त्या सुखात....
जळले ते शरीर त्या ओल्या-सुक्या लाकडांवर
तेव्हा दिसले ते निखारे जळुन झाल्यावर.....
विजुन गेली ती आग रात्रीच्या गारव्यात
शेवटी रात्रच जागी होती त्या जळत्या निखाऱ्यां सोबत.....
(कल्पेश फोंडेकर)
Subscribe to:
Posts (Atom)