आज आयुष्यं हे हरुन बसलो मी
ते डोळ्यातले अश्रु पियुन जगलो मी


गळताचं हे अश्रु डोळ्यातुन, हसणे हे राहुनी गेले
पहाताच त्या अश्रुंना, डोळे हे अश्रु पुसायचे सांगुनी गेले


कळली कधी का त्या अश्रुंची किंमत ईथे?
ज्यासाठी आयुष्यच सारे खेळुनी पाहीले होते


कशी संपेल ह्या आयुष्याची व्हाधी ईथे
साऱ्या आयुष्यानेच केली दुःखाशी मैत्री जिथे


कळताच थोडे आयुष्य जगणे हे कठिण झाले
दिसताच ते सुखं मरण हे शोधीत आले


(कल्पेश फोंडेकर)