रडली ती माय...

माय ही घराबाहेर गेली
तिच्या लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
तिच लेकरु हे रडत होत
दिवसें दिवस थोड्याश्या अन्नासाठी...


पडताच बाहेर घराच्या ति गेली
लोकांच्या दारी दारी
कळलेच नाही जगं तिला
लोक ही हसली तिला वेळोवेळी...


फ़िरत राहीली ति दिवस दिवस
लेकराच्या उपाशी पोटासाठी
दिसली नाही नजर तिला साऱ्या लोकांची
तिच्या अंगावरल्या फ़ाटक्या साडीसाठी...


फ़िरुनी आली परत घराकडे
गाव हिंडुनी सारा
लेकरु हे धावे तिच्या मागे मागे
तिचा पदर धरुनी काळा....


झटकुनी पदर परत माय
चालली सोडुनी लेकरासं
मागे वळुन पहाताचं
लेकरु हे हसुन बघती मायेस
माय ही रडुन बघती लेकरास...


(कल्पेश फोंडेकर)