आईच्या माहेरी
अंधाराची खोली;
दाट एकटीचे दुःख
ति होते ओली ओली.
गाढ झोप पांघरूण
दिप पेटत राहतो;
कुणी रात्रीच्या-रात्री
डोळे पुसत रडतं राहतो.
काळोखाच्या भितीने हाले
तिच्या काळजाचे पान;
कधी पदरात आले
दर्द मरणाचे दान?
कवी - कल्पेश.
झुंज माझी आयुष्याशी, खेळतो मी माझ्या स्वप्नांशी, नेहमीच सोसतो दुःख तरी, वाट पहातो एका आनंदी क्षणाची.