Sunday, February 22, 2009

आईचे माहेर


आईच्या माहेरी
अंधाराची खोली;
दाट एकटीचे दुःख
ति होते ओली ओली.
गाढ झोप पांघरूण
दिप पेटत राहतो;
कुणी रात्रीच्या-रात्री
डोळे पुसत रडतं राहतो.
काळोखाच्या भितीने हाले
तिच्या काळजाचे पान;
कधी पदरात आले
दर्द मरणाचे दान?
कवी - कल्पेश.

फरक


अश्या एकांताच्या जागी
जाउन छानपैकी
कोसळणा-रा पावसाला
एकदा की नाही मला पाहायचं आहे.
बघूया काय आणि किती
फरक आहे दोघांत...
कवी - कल्पेश.

फक्त एकदा


तुझ्यासोबत भिजताना खुप
आनंद होतो रे...
आठवताहेत ते मस्त दिवस
आपण एकत्र भिजायचो.
आताही माझ्यासोबत थोडावेळ भिज ना रे...
मला बरसताना अजुन
आनंद होईल.
कवी - कल्पेश

तहानलेली


रोजच लोकं आरोप लावतात माझ्यावर...
ही मुलगी नेहमी पावसात भिजते आणि
ड्रिंक्स घेउन गाढ झोपते.
पणं....
ईथल्या लोकांना ऋतू कधी कळाले आहेत?
पडण्या-रा आणि बसरणा-रा पावसातला
फरक सुद्धा कळतं नाही.
कवी - कल्पेश