आयुष्य हे कळुन चुकले आता
ह्या चार दिवसांचे मला जाता जाता...

जेव्हा ह्या शरीराने यातना सोसल्या साऱ्या जळण्याच्या
तेव्हा त्या दिवसांनी मोह घातला आयुष्य अजुन जगण्याचा....

कळत कळत दुःख सारे सोसले आयुष्यात
नकळता मरणं आले शोधत त्या सुखात....

जळले ते शरीर त्या ओल्या-सुक्या लाकडांवर
तेव्हा दिसले ते निखारे जळुन झाल्यावर.....

विजुन गेली ती आग रात्रीच्या गारव्यात
शेवटी रात्रच जागी होती त्या जळत्या निखाऱ्यां सोबत.....

(कल्पेश फोंडेकर)