पेन्शनर

सका-सकाळी आपली आवरा आवर करुन खिडकीतून बघणारा,

नेहमी ह्या लोकांच्या गर्दीत कुठेतरी हरवलेला असा;

कुठे जातात ही सारी लोकं ईतक्या घाई-घाईत? काय करतात?

असे काही प्रश्न मनालाचं विचारावेसे वाटतात.

:

:

काळाचं एक-एक पाऊलं पुढे पुढे टाकत, स्वतःलाच सावरत,

मोडलेल्या लाकडी जिन्याचा आधार घेत पुढे सरकताना....

त्याचा तोल जात असताना कोणीतरी संभाळेल असं वाटतं.

कुठेतरी आपल्याला पोचायचयं ह्या विचाराने पाऊलं उतरतं जातयं.

:

:

पुढे रस्त्याच्या कडेला उभं राहून इकडे-तिकडे पहात,

लोकांची भिड पाहून स्वतःचाच घाबरलेला चेहरा;

समोर उघड्यावर बसलेल्या नावीच्या आरश्यात पहायला मिळतो.

थोडी भिरभिरी येता, त्याचं मोडलेल्या जिन्याकडे पावलं वळतात.

:

:

एक-एक पाऊलं चढत असताना त्याच्या जिवाला झालेला त्रास...

आज खुप थकायला झालयं; आज खुप काम केलयं मी.

पुन्हा तिच खिडकी, तोच रस्ता,तेच मुशाफिर,तोच मोडलेला जिना

आणि त्याच सलूनच्या आरश्यात घाबरलेला चेहरा दिसतोय...एका पेन्शनरचा!