कळे न मज अता, कोणत्या थेंबास आपलं मानू?
तो पाऊसही अता न भिजवे, आणि ते अश्रुही
कळे न मज अता, कुठल्या ताऱ्यास बघु?
काही दिसतात लपताना, काही मावळताना
कळे न मज अता, कोणावर विश्वास ठेवु?
परक्यांनी अश्रु दिले, आपल्यांनी धोके
कळे न मज अता, आयुष्याचे दिवस मोजु कुठले?
दोन गेले पळण्यात, दोन गेले लपण्यात
कळे न मज अता, कोणत्या वाटेस येतो बोलु?
एक जाते स्वर्गास, तर दुसरी जाते मरणात
कळे न मज अता, ह्या एकट्या जिवास कसा जाळु?
नाही मिळाली सुकी लाकडं, नाही रडणारी माणसं
(कल्पेश फोंडेकर)
No comments:
Post a Comment