मोजु नकोस दुःख तुझी
ते मोजता मोजता वाढे;
नको गाळूस ही आसवं
पडताचं आयुष्यं सारे गाडे.
किती काळ गेला निघुन
हासणं तुझं कुठेयं गडे?
राहू नकोस अशी एकांतात
अश्रुंचेही टोचतात काटे.
तुझं मुरडणं,तुझं लाजणं
तुझा लळा सारेच आठवे;
कुठे गेलं तुझं सारं
शोधताना काळीजं माझे फाटे.
अशी कशी गं तु गडे?
तुला काहीच कसे नाकळे?
आसवांची मिळालेली मुद्दल तुला
माझ्याकडे थेंबाथेंबाने व्याज मागे.
No comments:
Post a Comment