आई निघाली माहेरा
बांधुन पदराला गाठी;
ऐन आषाढात तिला
मिळाली अश्रुंची मिठी.
तिच्या मनात वाजते
पावसाळी रात्रीचे वादळं;
काळ्या रात्री रडते
अशी विचीत्र-व्याकुळ?
कशी उंबरा ओलांडते
सोसत सोसत कळ?
आईच्या गुढ वेदनेचा
मला लागेना तळ.
वेदनेच्या पुरात उभी
डोईवर लेकराचे ओझे;
रडता रडता माउलीचे
डोळे केवढेतरी भिजे.
पांढरा पदर, अश्रु
पुसुन झाला ओला;
दारी हलत राहिला
तिने लावलेला दिवा.
आई निघुन जाताच
विझला दारातला दिवा;
ति पुन्हा दिसेल
ह्या आशेवर मी उभा.
No comments:
Post a Comment