आईचे माहेर

आईच्या माहेरी

अंधाराची खोली;

दाट एकटीचे दुःख

ति होते ओली ओली.

गाढ झोप पांघरूण

दिप पेटत राहतो;

कुणी रात्रीच्या-रात्री

डोळे पुसत रडतं राहतो.

काळोखाच्या भितीने हाले

तिच्या काळजाचे पान;

कधी पदरात आले

दर्द मरणाचे दान?

कवी - कल्पेश.