ति नेहमी प्रमाणे चालत चालतं
त्याच ठिकाणी येऊन पोहचली
समुद्रकिनारी...
खुप वेळ झाला ति ऊभी राहून
त्याची वाट पहात होती.
त्याच्या येणा-रा वाटेवर तिची
नजर होती....
बराचं वेळ झाला पणं तो काही
आलाचं नाही.
पाठ फ़िरवून परत ति
सुर्याकडे आणि समुद्राकडे
पहायला लागली...
त्यांच्याकडे पहाता पहाता हळू हळू
सुसाट वारा सुटला
असं वाटतं होतं कि,
तो सुटलेला वारा तिला
स्वतः बरोबर घेउन जाईल
तिच्या प्रियकराकडे.....
पणं असं काहीचं झाल नाही.
ति एकटीचं त्या सोसाट्याच्या वा-रात
उभी होती....फ़क्त एकटीच.
तिला येणा-रा वादळाचं दुःख आधीचं
कळलं होतं...
No comments:
Post a Comment